Конститутсия — ойинаи ваҳдати миллӣ

Ҳар миллати соҳибтамаддун сутуни қудрати давлаташро дар санади муқаддастарин — Конститутсия мебинад. Барои мардуми Тоҷикистон Конститутсияи 6 ноябри соли 1994 танҳо як қонуни асосӣ набуд — он қарзи таърихӣ, садои адолат ва оини ваҳдат буд, ки дар рӯзҳои пурошӯб, дар гардиши тақдирсоз, ба қавми тоҷик оромиву субот, ба дилҳо бовари нав, ба сарнавишт роҳе равшан бахшид. Ин ҳуҷҷати сарнавиштсоз дар замоне қабул гардид, ки Тоҷикистони ҷавон дар миёни тӯфони ҷанги бародаркуш дасти тими сиёсати хирадмандонаро ҷуст. Ва дар он лаҳзаи таърихӣ, марди сулҳсоз ва Пешвои миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо иродаи матин, ҷасорати давлатдорӣ ва маърифати сиёсӣ миллатро ба суи Ваҳдат ва Қонун раҳнамоӣ намуд. Конститутсия ба мо на танҳо давлати ҳуқуқбунёд бахшид, балки қалби давлат шуд, ки бо набзи ваҳдат, адолат ва озодӣ метапад.

Ба маънои илмӣ-ҳуқуқӣ Конститутсия: манбаи олии ҳуқуқ; пояи низоми  давлатӣ ва сиёсӣ; кафили озодию ҳуқуқҳои инсон; ҳимоятгари истиқлолият ва арзишҳои миллӣ мебошад. Дар он мақоми олии халқ таъкид шудааст:

“Халқ — соҳибихтиёри ягонаи давлат мебошад.”

Ин ҷумла на танҳо меъёри ҳуқуқӣ, балки қасами таърихӣ ба халқи тоҷик аст, ки давлат аз халқ ва барои халқ амал мекунад. Тақсимоти ҳокимият, мустақилияти суд, волоияти қонун — ҳама аз ҳамин бунёд маншаъ мегиранд. Дар суханварӣ ва дар таърих ҳамин як ҳақиқат сабт гардидааст:

агар қонун рӯҳ дошта бошад, он аз садоқат ба Ватан ва ваҳдат қувват мегирад. Маҳз сиёсати Пешвои миллат буд, ки: кишвар аз ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ берун оварда шуд; сулҳу суботи миллӣ барқарор гардид; ислоҳоти конститутсионӣ роҳандозӣ шуд; давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ ташаккул ёфт; ваҳдати миллӣ ва истиқлолияти давлатӣ муқаддас гардонида шуд.

Ислоҳотҳои конститутсионии солҳои 1999, 2003 ва 2016 на танҳо санадҳои  ҳуқуқӣ, балки саҳифаҳои эътимод ва пешравии миллат буданд.

Давлат бо қонун зинда аст,

Қонун бо ваҳдат қувват мегирад,

Ваҳдат — бо раҳбарест, ки халқро дӯст медорад!

Конститутсия ба ҳар шаҳрванди Тоҷикистон чунин ҳуқуқҳоро кафолат медиҳад: ҳуқуқ ба зиндагӣ, озодӣ ва неписандии ҳуқуқӣ; озодии сухан, виҷдон ва эътиқод; ҳуқуқ ба маориф, меҳнат, ҳифзи иҷтимоӣ; ҳуқуқ ба моликият; баробарӣ дар назди қонун.

Чи тавре ки Пешвои миллат таъкид мекунанд:

“Қонун бояд барои инсон ва ба манфиати инсон хизмат кунад.” Ҳамин аст, ки дар Тоҷикистон ҳуқуқи инсон ва манфиати ҷомеа бо ҳам дар тавозуни ҳуқуқӣ қарор доранд. Конститутсия дар баробари ҳифзи ҳуқуқ ва сохтори давлатӣ, инчунин: истиқлолияти миллӣ ва арзишҳои давлатиро мустаҳкам кард; ваҳдати миллиро ҳамчун асоси давлат устувор сохт; рушди ҷомеаи шаҳрвандӣ ва иқтисоди миллӣ таъмин гардид. Имрӯз ҳар гӯшаи Ватан — аз Хуҷанд то Бадахшон, аз Душанбе то Кӯлоб, аз Рашт то Панҷ — бо фазои сулҳу оромӣ нафас мекашад. Ва ин оромӣ маҳсули қонуни асосӣ ва сиёсати давлатдории хирадмандона мебошад.

Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон барои мо: санади ҳуқуқӣ, рамзи ваҳдат, сипари давлат, мактаби шаҳрвандӣ, ва парчами озодӣ мебошад.  Бо камоли эҳтиром ва ифтихор метавон гуфт: То даме ки Конститутсия пос дошта шавад, Ватан устувор мемонад!

Бигзор рамзи бузурги давлатдиторӣ — Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамеша ба миллат нур бахшад.

Ба тамоми мардуми шарафманди Тоҷикистон, ба ҳар як муҳофизи қонун, ба ҳар як ҷавони ватандӯст ва ҳар як хизматгузори давлат Рӯзи Конститутсия муборак бошад!

Корманди  дастгоҳи  суди Синои  шаҳри Душанбе:

Иномзода А.Ш.